جلسه لژیون روز دوشنبه مورخ 94/12/17
پیش دستی در سلام کردن به دیگران و در شروع مکالمات تلفنی بسیار مهم می باشد. به صورت کلی باید یاد بگیریم نوع گفتمان خود را متناسب با اشخاص مختلف تنظیم کرده و با همه به یک شکل سخن نگوییم. چه بسا ادبیات ما در صحبت با افراد خانواده نسبت به افراد محیط کارمان متفاوت است. نوع الفاظی که برای یک خانم استفاده می کنیم مشابه الفاظی نیست که در صحبت کردن با یک آقا بکار می بریم.
ابراز احساسات ما نسبت به همسرمان باید مرتبا تکرار شود ، بکار بردن عبارت دوستت دارم باعث ایجاد استحکام در روابط زناشویی و نهایتا پایداری خانواده می شود. قبل از برقراری روابط زناشویی باید حتما استحمام کرده و در یک شرایط مطلوب به استقبال همسر خود برویم.
در ادامه مسافر محسن کنفرانس سی دی "آداب معاشرت،تعادل و بی تعادلی" را ارائه نمود که استاد محترم نیز در خلال آن سخنانی را ایراد فرمودند که در زیر به هر دو می پردازم:
چهارچوب رفتار،کردار و گفتار ما آداب معاشرت ما را تعریف می کند. در این خصوص مواردی هرچند ساده وجود دارد که اغلب از رعایت آن غافل شده ایم. مثل شانه به شانه راه رفتن با همسر و فرزندان خود، آهسته غذا خوردن،پرهیز از ایجاد سر و صدای بیجا در سر سفره غذا و... همچنین دست دادن به هنگام ملاقات افراد باید از طرف شخص بزرگتر صورت بگیرد. دست دادن در همه وقت از جانب بزرگتر است و کوچکتر نباید برای دست دادن، دست خود را دراز کند. در ملاقات هایی که با جناب مهندس داریم هرگز دست خود را برای فشردن دست ایشان دراز نمی کنیم و ایشان اغلب تمایلی برای دست دادن با دیگران هم ندارند. از نظر بهداشتی هم در مکانهای عمومی دست دادن سبب انتقال بیماری های احتمالی می باشد. در تکمیل آداب غذا خوردن هم باید عرض کنم که با دهان پر از غذا نباید سخن گفت. برای احترام به میهمان، میزبان شروع کننده غذا است و مادامی که میهمان درحال تناول غذا می باشد میزبان نباید دست از غذا بکشد. این رسمی که در پذیرایی از میهمان ، تعداد زیادی غذا طبخ می شود هم بسیار ایراد دارد چراکه نوعی اصراف است و اصلا بدن به این همه تنوع در یک وعده غذایی نیازی ندارد. در رابطه با موا د غذایی که مصرف می کنیم تعداد زیادی مضر می باشند. از جمله می توان به انواع شیرینی، بستنی و فالوده و انواع مواد غذایی دارای تاریخ مصرف طولانی به دلیل وجود مواد نگهدارنده مضر اشاره نمود.
استاد در ادامه فرمودند: همه ما برای آموزش و خدمت پا به حیات گذاشته ایم. ابتدا آموزش و سپس خدمت درست انجام بدهیم. در این مسیر هرچقدر پیش برویم متوجه می شویم که آموزش و خدمت انتهایی ندارد. اولین خدمت ما به خودمان است. جسم و روانی که در طی دوران اعتیاد دچار تخریب نموده ایم امانتی بوده در دست ما که باید با داشتن یک سفر خوب به سلامت برسد. در طی سفر خود باید بدانیم آنچه که انجام می دهیم برای به تعادل رسیدن خودمان است . اگر دچار لغزش شویم و زمان سفر خود را طولانی تر کنیم به افرادی که در انتظار ورود به کنگره هستند خیانت نموده ایم. یکی از راههای مقابله با خواسته های نامعقول نفس، مشغول کردن آن به امور مثبت است. باید برای تمام ساعات روز خود برنامه ریزی داشت و علاوه بر اشتغال به کار به فعالیت های دیگری هم پرداخت تا زمان بیکاری و وسوسه های نفسانی از بین برود.
مسئله مهم دیگر برای مقابله با نفس این است که یک مسافر هرگز نباید هیچگونه مواد مخدر و یا قرص نزد خود نگاه داشته باشد. این که تصور کنیم شاید نیاز باشد که قدری مواد مخدر داشته باشیم، عدم وجود ایمان به راه و مسیر کنگره است. شخصی که از هر نوع موادی یا داروی اضافه نگهداری می کند، هنوز اختیار خود را از نفس اماره نگرفته است.
قدری تامل در اینکه سالها چه چیزی از مصرف مواد مخدر به جزء تحقیر و تخریب شخصیت نصیب ما شده، لازم است تا تفکر خود را اصلاح کنیم. زمانی نگاه های سنگین دیگران به عنوان معتاد بر سر ما سایه افکنده بود و هیچ کس در جامعه در هیچ کاری به ما اعتماد نمی کرد.
استاد در پایان فرمودند: شخص مسافر که در راه کنگره گام نهاده باید دوای هر درد خود را در نوشتار وادی ها ، سی دی ها و کتاب عبور از منطقه 60 درجه زیر صفر بیابد. در کتاب 60 درجه برای تمامی حالاتی که یک سفر اولی تجربه می کند مطلب وجود دارد و فرد با خواندن این مطالب علاوه بر دریافت پاسخ سوالات خود به حال خوب هم دست پیدا می کند. پس توصیه می کنم به وادی ها توجه بیشتری صورت بگیرد.